Pośród nietkniętych traw nadziei
cienkich myśli pajęczyn
stała ona...opatulona w
Uśmiech niewinny
opatulona
Na policzkach wyrzeżbione
przez potoki łez
dwa dołeczki...
...już niczyje...
przez cień uśmiechu nietknięte...
tak dawno...
Przemierzając deszczowe ulice
cmentarze słonecznych namiętności
Zostawiłeś ją
Kwiat Jednej Nocy
Mam nadzieje, ze przy odrobinie szczescia za chwile zobaczyc bedzie mozna fotki;) na razie mozecie zobaczyc jedna ale nieciekawa na www.occama.sympatia.onet.pl ;)
Byłam dzisiaj w kościele. Jako, że mieszkam w małej miejscowości;wszyscy się tu znają, a liczba osób w moim wieku na mszy wieczornej nie przekracza 3; to też bardzo się zdziwiłam widząc nową twarz. Była to dziewczyna. Miała na oko ok.18 lat i ....była idealna. Szlag mnie trafiał za każdym razem jak na nią spojrzałam. Miała wszystko, czego ja nigdy nie miałam, a zawsze pragnełam mieć: idealną figurę, urodę, idealną cerę. Miała długie, proste, kruczoczarne, gęste i lśniące włosy, czarne oczy, hebanową karnację. Ona nie musiała używać podkładu, by zatuszować niedoskonałości, bo ich nie miała. Patrzyłam na nią i z każdą chwilą czułam się mniejsza, ulatywała moja pewność siebie. Ona wydawała się kusić nawet w kościele. Delikatne ruchy w jej wydaniu nabierały erotyzmu. Poprawiała włosy w taki sposób, że wszyscy faceci spoglądali ukradkiem w jej stronę. To była dziewczyna, za którą oglądali się wszyscy.Dziewczyny-oceniająco z zadrością, a faceci...ehhh z nieukrywanym pożądaniem. Nienawidziłąm jej z całego serca chociaż jej nie znałam. Nienawidziłam ją nie za to,że jest idealna, ale za to że ja taka nie mogę być. Taka dziewczyna mogła mieć wszystko...Taką dziewczyną zawsze chciałam być....
Płakałam cała noc...Zasnelam o 5 i spalam do 10...obudzilam sie i nie czulam juz nic...komletnie nic...Przypomnialam sobie co robilam zawsze kiedy mi sie nie ukladalam. Wrocilam wiec do mojej filozofii buddyzmu...Karma...Wszystko ma swoja przyczyne i skutek...Wierze, że to co sie teraz dzieje z moim życiem ma sens...To nic, że nie wiem jaki. Kiedys sie o tym przekonam i wtedy bede z siebie dumna, że skonczylam z zamartwianiem...Zawsze tak mam...Najpierw cierpie, jest mi smutno...a potem zauwazam pozytywny aspekt. Dzisiaj jak sie obudzilam to pomyslalam sobie, ze po co mam plakac przez niego. Tych chwil straconych na zamartwianiu sie nikt mi nie odda, a on i tak by kiedys odszedł...Wiec czy sie nacierpialam teraz czy przy rozstaniu, na jedno wychodzi...Moze to efekt tego mojego nowego myslenia, ale zastanawiam sie czy naprawde go kocham czy sobie to wmawiam...bo miłość jest modna, ozreklamowana...bo jest... Przeciez nigdy nie chcialam miec faceta...przeciez teraz jest mi dobrze...jak jestem sama. Czasami sie jakis przewinie przez moje zycie, ale to jest krotkie zauroczenie, po ktorym nie zostaje nic oprocz milego wspomnienia..Dzisiaj jak wrociam ze sklepu otworzylam portfel i znalazlam legitymacje NWF (nigdy wiecej facetow), a na niej motto "kto nie potrafi byc szczesliwy z mezczyzna, wcale nie musi byc nieszczesliwy bez niego". O tak! Świeta prawda....wiec wracam do mojego zycia...do moich malych milostek, przelotnych romansow i dzikich imprez w towarzystwie przystojnych facetow "na chwile"...przeciez tak naprawde to takie zycie kocham...a na milosc przyjdzie jeszcze czas...po 50;)
Tak a'propos przelotnych romansow to Ksiaze z Bajki dostal kontrakt w jakims dobrym klubie pilkarskim i juz jest na turnieju...nie zapomnial o mnie bo do mnie napisal;D Hmmm...wystarczy zamartwiania sie;) Wracamy do zycia;D
Z tego wsztstkiego posprzatalam caly dom...Rodzinka docenila...to znaczy Ci ktorzy zauwazyli, tzn mama i pies,bo chyba wydalo mu sie za czysto i naniosl blota na swiezo umyte biale kafelki w lazience....No coz bywa...nawet sie na niego nie zloscilam...nie mialam juz sily. Przytulilam sie do niego i plakalam...plakalam tez jak sprzatalam, bo w radiu lecialy jakies smety...Tak to juz mam, że jak mam jakis problem, albo chce o czyms zapomniec to sprzatam...I tak moj domek lsni jak nigdy (nie liczac jednej czesci lazienki ale tam urzeduje moj piesio)...Uwinelam sie ze wszystkim w 3 godziny, a dom mam spory...Zmachana i szczesliwa (radosc przez lzy) usiadlam na kanapie i podziwiajac efekt mojej pracy...poryczalam sie....Kurde...co sie ze mna dzieje?? Nigdy tak nie mialam...stwierdzilam, że musze cos zrobic i poszlam uporzadkowac ogrodek przyspieszajac jesienne porzadki, co mamusia wziela za zly omenm bo ja ogolnie do prac ogrodowych to zazwyczaj bylam zmuszana pod grozba szlabanu...Wiec rodzicielka jak zobaczyla lsniacy domek i rownie uporzadkowany ogrod zaczela sie o mnie martwic i wypytywac...Ale...chociaz lzy same naplywaly mi do oczu i juz mialam z wszystkiego sie zwierzyc twardo odpowiedzialam ze to z nudow...Uwierzyla chyba bo wiecej nie pytala...Znowu uzaleznilam sie od kawy...Juz raz to przerabialam jak zerwalam z facetem...Wytrzymalam 5 miesiecy, choc trudniej bylo rzucic niz papierosy...I tak od wczoraj wypilam 7 wielkich kubkow cholernie mocnej kawy...Moj Ksiaze z Bajki, z ktorym stoczylam niezobowiazujacy flirt za pomoca gg powiedzial ze serducho mi padnie...Hmmm zawsze chcialam umrzec z milosci;) Pozdrawiam Wszystkich i zycze milego wieczoru;)