occama

Z tego wsztstkiego posprzatalam caly dom...Rodzinka docenila...to znaczy Ci ktorzy zauwazyli, tzn mama i pies,bo chyba wydalo mu sie za czysto i naniosl blota na swiezo umyte biale kafelki w lazience....No coz bywa...nawet sie na niego nie zloscilam...nie mialam juz sily. Przytulilam sie do niego i plakalam...plakalam tez jak sprzatalam, bo w radiu lecialy jakies smety...Tak to juz mam, że jak mam jakis problem, albo chce o czyms zapomniec to sprzatam...I tak moj domek lsni jak nigdy (nie liczac jednej czesci lazienki ale tam urzeduje moj piesio)...Uwinelam sie ze wszystkim w 3 godziny, a dom mam spory...Zmachana i szczesliwa (radosc przez lzy) usiadlam na kanapie i podziwiajac efekt mojej pracy...poryczalam sie....Kurde...co sie ze mna dzieje?? Nigdy tak nie mialam...stwierdzilam, że musze cos zrobic i poszlam uporzadkowac ogrodek przyspieszajac jesienne porzadki, co mamusia wziela za zly omenm bo ja ogolnie do prac ogrodowych to zazwyczaj bylam zmuszana pod grozba szlabanu...Wiec rodzicielka jak zobaczyla lsniacy domek i rownie uporzadkowany ogrod zaczela sie o mnie martwic i wypytywac...Ale...chociaz lzy same naplywaly mi do oczu i juz mialam z wszystkiego sie zwierzyc twardo odpowiedzialam ze to z nudow...Uwierzyla chyba bo wiecej nie pytala...Znowu uzaleznilam sie od kawy...Juz raz to przerabialam jak zerwalam z facetem...Wytrzymalam 5 miesiecy, choc trudniej bylo rzucic niz papierosy...I tak od wczoraj wypilam 7 wielkich kubkow cholernie mocnej kawy...Moj Ksiaze z Bajki, z ktorym stoczylam niezobowiazujacy flirt za pomoca gg powiedzial ze serducho mi padnie...Hmmm zawsze chcialam umrzec z milosci;) Pozdrawiam Wszystkich i zycze milego wieczoru;)

Niektorzy sie pogubili...takie juz jest zaplatane to moje zycie...Przepraszam, ze tak zagmatwalam. Teraz gwoli wyjasnienia..Ostatnia notkla byla o moim przyjacielu (nie wiem czy jeszcze moge tak mowic:( Tak...bo ja naiwnie wierzyłam, że przyjazn damsko-męska jest mozliwa i przekonywalam do swoich sadow wszystkich wokol ktorzy patrzyli na mnie z politowaniem i mowili "jeszcze zobaczymy"...Tak...teraz mogą triumfowac...ehh i tak mam to gdzies...To byla piekna przyjazn...Zaczela sie od jakiegos zauroczenia...przeszla przez burzliwa znajomosc...stala sie mocna przyjaznia...a teraz wszystko sie rozpadlo...W sumie mogłam sie spodziewac ze tak bedzie...A teraz nie wiem co robic...To znaczy juz zrobilam...Jak juz pisalam wczesniej on sie nie mogl zdecydowac co do mnie czuje...raz byl bardzo kochany i mnie uwielbial a innym razem byl oschly i cyniczny...oczywiscie bez zadnych konsekwencji, bo przeciez nie bylismy razem. A ja raz bylam w stanie euforycznej radosci, a raz probowalam plakac (choc nie umialam) i ukrywalam sie w domu i tlumilam wszystkie uczucia....Mialam juz dosyc tych zmian nastroju (przez niego) i chcialam tylko zeby w koncu cos zdeydowal...Nie umial...Wiec ja podjelam decyzje za niego i...koniec...Przepadla piekna przyjazn, a ja snuje sie po domu, pije kawe za kawa i placze...Bylam na spacerze z psem... Cala droge plakalam...Az dziwie sie skad mam tyle lez...Zbieraly sie pewnie przez cale moje zycie...Ale wierze, że uda mi sie zapomniec...Czasami sama sie sobie dziwie ze jestem taka silna...Przeciez na tyle co ja przezylam juz dawno powinna mi pasc psychika...ale nie...te doswiadczenia sprawiaja ze jestem coraz silniejsza...ale przez to nie umiem kochac, prawdziwie sie cieszyc...To wszystko jest takie puste...znieczulica?? Moze...Ale teraz kiedy pierwszy raz od 17 lat zaplakalam czuje ze cos we mnie peklo...Moze teraz bedzie latwiej...

Dziekuje za wszystkie mile komentarze...Jestescie kochani;*

Uczynilam swoja powinnosc...tiaa ale dlaczego jest mi tak zle...?? Wcale nie chcialam zeby to tak wygladalo...W momencie kiedy podczas rozmowy bylam oschla i cieta w rzeczywistosci pierwszy raz w zyciu plakalam...Bylo mi zle jak widzialam jego bezradnosc...jego nie umiejetnosc podejmowania decyzji...Skonczylam to...znowu ja:( Ale nie moglam inaczej...On mnie nie kocha...meczyl by sie przy mnie, a ja jak taka dobra wrozka bym to wszystko znosila...do czasu...

Gdybysmy zostali przyjaciolmi to byloby tak jak do tej pory...On nie mialby zobowiazan, a jak by mial ochote to znowu poudawalibysmy szczesliwa parke pozostajac jednak tylko przyjaciolmi...bez zobowiazan...

Juz mialam tego dosyc...chcialam sie komus wyplakac i wyzalic...ale komu?? Jemu??...Nigdy wczesniej nie plakalam...moze dlatego ze rodzice od dziecka powtarzali mi ze mam nie plakac bo to nic nie da...I nie plakalam... Tłumilam w sobie bol i negatywne emocje, az do wczoraj...Poplakalam sie jak dziecko i plakalam cala noc...az zabraklo mi lez...Czy mi ulzylo?? Niee...teraz czuje sie jeszcze gorzej...Mam wyrzuty sumienia i szlag mnie trafia ze to sie skonczylo...Jest mi po prostu bardzo bardzo zle...bez niego;(

Odezwal sie...jeszcze nigdy nie czulam takiego podniecenia, gdy zobaczylam w rogu monitora "nieznajomy przesyla wiadomosc". Wiedziałam, że to on...I...był super...Gadalam z nim i usmiechalam sie do monitora, smialam sie w glos z jego zartow...Bylam pelna podziwu dla niego kiedy w rozmowe wplatal male szczegoly z mojego zycia, ktore gdzies kiedys mu rzekazalam...Male, nic nie znaczace drobiazgi...pojedyncze slowa, ale on pamietal...Ja wiem, że ma dziewczyne i ze pewnie wezma slub i beda zyli dlugo i szczesliwie i tego im z calego serducha zycze;) Chce zeby byl szczesliwy...Ale nie zakochalam sie w nim;> To jest taki dobry aniol w moim zyciu, ktory pojawil sie aby je rozjasnic...bo jego usmiech rozjasni wszystko;)